Lekarz Bronisław Zieliński ur. W 1891 w Kownatach koło Płońska w rodzinie szlacheckiej, jako najmłodszy z sześciorga rodzeństwa. Rodzice Adolf i Helena z domu Korzybska. Studia medyczne ukończył w Rostowie, gdzie mieściła się filia Uniwersytetu Warszawskiego. Dyplom uniwersytecki otrzymał z wyróżnieniem w dniu 30.03.1918 roku. Został on uznany przez Ministerstwo Zdrowia Publicznego nowo powstałego Państwa Polskiego w grudniu 1918 roku. Początkowo pracował jako lekarz wojskowy. Nie są znane miejscowości gdzie praktykował. W roku 1927 kupił posiadłość w Raciążu, tu też ożenił się z Sabiną z domu Kolczyńską pochodzącą z Budkowa w powiecie płockim.  Państwo Zielińscy mieli troje dzieci, tj. Hannę, Jerzego i Janusza. Pracując w Raciążu wielokrotnie udzielał porad lekarskich nieodpłatnie z czego pamiętają Go najstarsi mieszkańcy miasta. A trzeba pamiętać, że w tamtym czasie niejednokrotnie praca lekarza wymagała nie tylko hartu ducha, ale taż i ciała. Przejazdy kilku czy kilkunastokilometrowe chłopską furmanką w porze jesieni czy zimy, nie należały do rzadkości. Wiadomo jest, że udzielał porad lekarskich wsiom Siemiątkowo, Unieck, Koziebrody i oczywiście mieszkańcom Raciąża. Był również nauczycielem higieny i społecznikiem. Radny do Rady Miejskiej. Prezesem Straży Pożarnej, pomysłodawca  i donatorem Spółdzielni Mleczarskiej, a również działał w „Sokole” – kole sportowym. W gabinecie przy ulicy  Kościelnej 12, przy przyjmowaniu pacjentów pomagała żona Sabina. W okresie okupacji niemieckiej brał udział w ruchu oporu. Był żołnierzem Armii Krajowej, za co w 1942 roku został aresztowany. W więzieniu w Sieradzu nadal udzielał porad lekarskich jako lekarz więzienny. Niedługo później został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Oświęcimiu. Tu w dniu 28.02.1943 roku zmarł. W pamięci mieszkańców pozostał jako dobry lekarz, społecznik o dużej wrażliwości na biedę i krzywdę ludzką oraz jako wzorowy obywatel. Wydaje się, że bardzo potrzebna byłaby pamięć o tym człowieku i lekarzu zapisana nazwą ulicy, czy skweru w Raciążu. Warto jest przecież pamiętać o tych, dzięki którym łatwiej jest żyć społecznościom lokalnym.

Tekst z „Płoński Kulturniak” 2/2003 , lek. Krzysztofa Bielskiego.